ΖΗΛΕΨΑ

Λίγες μέρες στην Βιέννη, την πρωτεύουσα της Αυστρίας. Δεν ζήλεψα τις αυτοκρατορικές της παραδόσεις, τους καθεδρικούς ναούς, την κρατική όπερα, τα παλάτια ,τα μουσεία αλλά τις γκαλερί και αυτό το φωτεινό μαγαζάκι στην πρώτη φωτογραφία. Μοιάζει με καφετέρια αλλά είναι ένα πολύ όμορφο εργαστήρι. Αντί για καφεδάκι μπορείς να πάς ,όποτε έχεις διάθεση κ κέφι ,χωρίς ραντεβού, να κάτσεις σε αυτόν τον πολύ όμορφο χώρο, να διαλέξεις ένα άβαφο κεραμικό (πχ. κούπα, πιατέλα, μπολάκι, κεραμικά ζωάκια κτλ) και να το χρωματίσεις όπως αγαπάς, να δημιουργήσεις! Μου έκανε εντύπωση πόσοι νέοι άνθρωποι ήταν εκεί, παρέες, πιο πέρα μια κυρία μόνη της, παιδάκια με ποδίτσες που διάλεγαν τα χρώματα τους αλλά κ μεγαλύτερες ηλικίες. Όλοι μια μεγάλη παρέα! Μια μεγάλη δημιουργική παρέα! Αυτό ζήλεψα!

Στην Ελλάδα άργησα πολύ να καταλάβω τι σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης, τι σημαίνει να είσαι ένας άνθρωπος που γεννήθηκε να δημιουργεί, να φτιάχνει κάτι με τα χέρια, να εκφράζεται, να ζει κ να μαθαίνει μέσα από αυτό! Δεν είχαμε τέτοιου είδους ερεθίσματα κ εμπειρίες. Μου πήρε τόσα πολλά χρόνια να αποδεχτώ την δικιά μου αλήθεια, στο σχολείο ένιωθα τόσο άσχημα που δεν μπορούσα να ενταχτώ με τους "καλούς" μαθητές, δεν το έβρισκα δίκαιο να είμαι με τους "κακούς" μαθητές κ σίγουρα το μέτριο ήταν και αυτό άλλη μια άσχημη ταμπέλα. Άργησα πολύ να καταλάβω οτι δεν με χαρακτήριζε ένας βαθμός και πως είμουν τόσα πολλά άλλα πέρα από αυτόν! Δεν ήξερα πως μπορείς να υπάρξεις στην ζωή ως μουσικός, ως αθλητής, ως τεχνίτης, ως καλλιτέχνης. Πως μπορείς να είσαι εσύ, ο εαυτός σου και αυτό να είναι σπουδαίο. Επίσης είναι σπουδαίο να έχεις υποστηρικτικό περιβάλλον για να αναπτύξεις τις ικανότητες σου και τις επιδεξιότητες σου αλλά αυτό δεν είναι πάντα δυνατόν. Στο τέλος, θέλω να πιστεύω ότι ο καθένας βρίσκει τον δρόμο του με τον ένα τρόπο η τον άλλο! Κάποιες σκέψεις λοιπόν για τα ερεθίσματα κ θα χαρώ να ακούσω κ άλλες γνώμες πάνω σε αυτό το θέμα.

ΥΓ. Συνεχίζω με κάποιες τυχαίες φωτογραφίες της όμορφης αυτής πρωτεύουσας!